هرچیزی حدی داره

یکی از تمرین های یوگا به این صورت هست که فرد قفل ذهن و زبان ش رو باز می کنه و هر چیزی رو که در لحظه به ذهنش می رسه، بی وقفه بیان می کنه. بودایی ها و یوگی ها اعتقاد به سودمند بودن این کار دارن. یکی از نتایج باورنکردنی این کار ، که البته برای افراد کمی اتفاق افتاده و اون ها هم از یوگی های فوق حرفه ای و احتمالا بودایی هم بودند، این بود که فرد ناگهان به زبانی که تاکنون صحبت نکرده بود و اصلا بلد نبود، صحبت کرد. ا

اینو برای یه دوست تعریف کردم. پرسید: "یعنی چی هرچیزی که به ذهن می رسه، پشت سر هم باید بگیم؟" گفتم که واضحه! یعنی هررررچیزی! بدون هیچ ترس و شرمی! گفت: "خب، یعنی مثلا ک...(یه واژه که به کار بردنش زشته) !! اشکال نداره؟! خب، من اولین چیزی که در این مواقع به ذهنم می رسه، اینه!" ا

این یه مثال بود و می خوام به یه چیز کلی تری برسیم. می خوام بگم که ، ا

اون چیزایی که به دلایل شخصی و فرهنگی و اجتماعی سرکوب می شن، در عمق ناخودآگاه انسان باقی می مونن و در مواقعی که موانع برداشته می شه، اولین چیزهایی هستند که بروز پیدا می کنند. در فرهنگ های مختلف تابوهایی وجود داره. و در ایران، توی مدارس ما، در فرهنگ و اجتماع ما بعضی مسائل رو که نیازی به سرکوب نداره، با تاکید بیشتری سرکوب می کنند، بدون این که به لطمات جبران ناپذیر بعدی اش فکر کنند. و همیشه هم با افتخار مدعی هستند ما فرهنگ بالاتری داریم وخودشون رو قیم مردم می دونن و ادعا می کنند خانواده و اجتماع رو سالم نگه می داریم. در صورتی که این ها همه ش ظاهره. چرا ما با وجود این فرهنگ خانواده دوستی که به ش می نازیم و باورش داریم، به هم اعتماد نمی کنیم؟ چرا حس گناه در بین مردم ما بیشتر وجود داره؟ رو چیزهای بی اهمیتی انگشت می ذارن و اون چیزی رو که حتی اصلا حس اش نمی کردی، گنده اش می کنند. مثالش: اصول اخلاقی اداری ا