وقتی که ژانر ترسناک به واقعیت می پیوندد

دوستم تعریف می کنه چند وقت پیش: ا

دوستم رو تصور کنید: ا

دوستم با یکی از دوستاش تو محوطه ی دانشگاه نشستن که متوجه توقف یه ماشین جلوی دانشگاه می شن. ماشین باکلاسیه و راننده اش هم ظاهرا آدم متشخصی به نظر میاد. آقاهه از ماشین پیاده می شه و وارد محوطه و سپس وارد یکی از ساختمون ها می شه. دوستم و دوستش یهو می بینن رو شیشه ی جلوی ماشین، جای یه دست خونیه. فضولی شون گل می کنه و می رن جلوتر. میان نزدیک ماشین تا راز این جای دست رو دریابند. می بینن که این، واقعا جای یه دست خونیه، خون خشک شده! نه، مثل این که این تنها دست خونین روی اتومبیل نیست! روی شیشه ی بغل راننده، رو شیشه ی جلو سمت صندلی جلو، شیشه ی بغلش، رو هر سمت این ماشین جای دست خونینه! این ماشین پلاک نداره! پلاک هم نداره؟ نکنه این یارو آدم کشته؟ این جا چی کار می کنه؟ و هزار جور سوال دیگه ذهن شون رو درگیر می کنه. ترس می افته تو جون این دو تا. می گن "بریم به آقای ظ. بگیم!" با ترس و عجله میان دنبال آقای ظ. . اما آقای ظ. تو اتاقش نیست. "بریم به اون نگهبان مهربونه بگیم!" به سرعت خودشون رو به جایگاه نگهبان می رسونن. اما این آقا هم تو اتاقکش نیست! "چی کار کنیم، به کی بگیم؟" کنان از ساختمون در میان و ناگهان یکی از استادها رو می بینن که اتفاقا دایی یکی شونه. میان و ماجرا رو واسه این آقا تعریف می کنن و ... بعد نفس راحتی می کشن که نرفتن همه جا جار نزدن قضیه رو! ماجرا از این قرار بوده که اون آقای راننده ماشین اش رو تازه خریده بود و طبق اعتقادی که خیلی ها دارن، گوسفند بدبختی رو قربونی کرده و خونش رو به این طرز وحشیانه به تمام قسمت های ماشین مالیده که خدای ناکرده، یک وقت به هیچ اپسیلون قسمت ماشینش آسیبی نرسه!! ا