تفکرات یک کودک

کوچولو که بودم، یه شب که مهمون داشتیم، بعد از اینکه مهمونا رفتن، رفتم تو اتاقم و اول بغض، و بعد گریه کردم. دلیل گریه ام این نبود که مهمونامون رفتن، اصلا ربطی به این نداره. مامانم و بابام اومدن و هرچی پرسیدن چی شده من جواب ندادم. پرسیدن کسی اذیتت کرده، کسی بهت چیزی گفته، چی شده، اما من هیچی نگفتم. ا

تو هم دقیقا احساسی رو که در زمان های مختلف بچگی ت داشتی، در کنار خاطراتی که تو حافظه ت همچنان وجود داره، هنوز به یاد داری؟

می دونی دلیل گریه ام چی بود؟ این بود که - بدون هیچ دلیلی و بدون این که هیچ حرفی در موردش پیش اومده باشه تو مهمونی - وقت خدافظی با مهمونا، به مامانم که نگاه می کردم ، یهو فکر کردم مامانم پیر می شه (اون شکلیو هم که تصور کرده بودم می شه یادمه)، مامانم پیر می شه، بعد می میره. ا

حالا از من روانی تر برادر کوچیکم، علا بود که وقتی 2-3-4 سالش بود، یه شب با صدای گریه اش از خواب بیدار شدیم. من و علا تو یه اتاق بودیم. از صدای گریه اش بیدار شدیم و گفتیم چی شده، چرا گریه می کنی. می دونی چی گفت؟ گفت "من پیر می شم، بعد می میرم!!!" ا

گاهی موضوع مرگ ذهن بچه های کوچیکو درگیر خودش می کنه. مرگ همه جا هست. نمی دونم، اما به نظرت تو جامعه ی ما، با این فرهنگی که در مورد مرگ و مراسم تدفین و این چیزا وجود داره، و بچه ها هم آگاه به این مسائل هستن، مساله بغرنج تر نیست؟