به به! چه بوی خوبی

خیلی وقت ها پیش میاد که یاد دلارا می افتم... قبل و بعد از اعدامش، خیلی از مردم - از جمله خودم - خونواده ی مقتول رو سرزنش می کردیم. مخصوصا بعد از اعدام، شدیدا از دست خونواده ی مقتول عصبانی و ناراحت بودیم. من الان از دست اونا عصبانی نیستم. اونا حق داشتن ناراحت و عصبانی باشن. ا

نمی خوام به جزئیات حادثه بپردازم و بگم دلارا متهم نبوده. ا

بعد از اعدام، خیلی از مردم، عصبانیت شون رو صرفا روی خونواده ی مقتول معطوف کردن. در حالی که صرفا باید به قانون حمله کنیم. قانون مگه واسه این نیست که مردم از سر احساسات تصمیم اشتباه نگیرن؟ این قانون اعدام، به این صورتی که در ایران اجرا می شه، یه قانون چرند مزخرفه، چون طبق این قانون، باید انتقام خون ریخته شده رو با یه خون ریخته شده ی دیگه گرفت! خب قربونت، پس همون طوری قاتل رو بده دست خونواده ی مقتول تا خونش رو بریزن دیگه!! نمی فهمم این قانون اعدام واسه چی وجود داره، وقتی همه رو زارت و زورت دارن اعدام می کنن، حتی اونایی رو که قبل از هجده سالگی مرتکب قتل شدن! ا

به هر حال، اصلا نمی خواستم اینا رو بگم. ا

یاد یکی از کلاس های دبیرستانمون افتادم. کلاس دینی (یا بینش یا هر چرندی که اسم این درس بوده اون موقع!!) ا

دبیر داشت در مورد عطر و گناه موعظه می کرد که فلانی گفته بوی خوش عطر اگه به مشام نامحرم برسه، گناهه و نباید عطر زد و کلا شر داشت می گفت. ا

دلارا گفت: "ولی من از یه روحانی شنیدم که اگه کسی که عطر رو استشمام می کنه، بگه ""به به! چه بوی خوبی!""، اون وقت کسی که عطر زده گناهکاره. یعنی باید طرف به زبون بیاره اینو!" ا

کاری به چرندیات اسلام در این مورد ندارم اصلا، ولی حرف دلارا هم خداییش چرند بود!:دی یعنی فرض کن یکی از کنارت رد شه و بلند بگه "به به! چه بوی خوبی!" و اون وقت این حرفش باعث شه تو گناه کرده باشی! آ ا

دلارا، این "به به! چه بوی خوبی" رو با اون لحن مخصوص خودش گفته بود، هیچ وقت از یادم نمی ره. ا