یاتالان های من

ا

دلم شدیدا هوس یاتالان ها و دوستای قبلیمو کرده. 11 بهمن 85 یه وبلاگ به اسم جامدادی (نمی دونم چرا اسمشو گذاشته بودم جامدادی؟!) ساختم که پست هاش در مورد مسائل روز ، مخصوصا سیاسی، و در قالب یک قبیله ی کپرنشین به اسم یاتالان ها بود. اما سال 87 به دلایل خل مزاجی این وبلاگو حذف کردم. خیلی از دوستامو از دست دادم. دلم سکرت (ص) رو می خواد ، دلم واسه ای کیو که دیگه وبلاگشو نمی نویسه تنگ شده. ممکنه بگین عقده ای ندید بدیدم، اما یکی از افتخارات من (تو اینترنت) این بود که ابراهیم نبوی واسه من کامنت گذاشت! (آیکون رقص) هنوز هم بهش افتخار می کنم! همینی که هست! عقده ای هم خودتی! یه آقا مهدی هم بود که فکر کنم الان از سبزهاست. یه دختره ی خل دیوونه هم بود که خیلی باحال می نوشت، اما اسمشو یادم نیست! ا

همیشه یه مرزی قائلم بین دوستای واقعی و دوستای مجازی ام. یعنی تا وقتی یه دوست مجازی تبدیل به یه دوست واقعی نشه (مثل اطرافیان من) جزو دوستای من حساب نمی شه. با این که دوستشون دارم. اما یه مدته واقعا دلم هوای بعضی دوستای اینترنتی قبلیمو کرده. ا

ا

راستی، نمی دونم این فین فینی شدن چه سرّیه وقتی سرما می خوری! با وجود این که این فین فینی شدن کلی عذاب می ده آدمو، اما آدم بعد از یه فین اساسی - اساسی ها! - کلی لذت می بره! ا