فامیل

یعنی حالم به هم می خوره از بعضی از افراد فامیل، حاااااللللم به هم می خوره! از این که انقدر خودشون رو تحویل می گیرن که به خودشون اجازه می دن به هرکی که مثل خودشون نباشه، ناحسابی بگن. حالم به هم می خوره وقتی یکی به من زنگ می زنه، یه جوری می پرسن "کی بود؟" انگار من موظف می شم در مورد ایل و تبار کسی که زنگ زده، گزارش پس بدم (البته من فقط می گم "دوستم بود"!) این که به زور به آدم غذا می دن بخوره، پشت سر فامیل های خودشون حرف می زنن، همه رو بد می دونن ، فکر می کنن خیلی باکلاس و با شخصیتن، حواسشون به مسائل کوچیک مردم هست، اما تو مسائل بزرگ خودشون موندن. وقتی در مورد تیپ و ظاهر و رفتار مردم قضاوت می کنن، معذب می شم. به اونا چه کی چی می پوشه و چی می کنه؟ هرکی هرجور راحته زندگی می کنه، هرکی می خواد به شیوه ی خودش خودشو خوشحال و راضی کنه. خداجون، چی می شد من اون قدر گستاخ بودم که بتونم همه ی این چیزا رو ترک کنم و برم واسه خود خودم زندگی کنم، بدون این که نگران این باشم که حرف اون ها تاثیر بدی رو پدر و مادرم می ذاره یا نه. کاش یه بچه یتیمی بودم که هیچ خونواده یا فامیلی نداشت، و فقط خدا بود و مردمی که دوستشان می داشت ... ا