می گم ما ایرانی ها عادت داریم بعضی چیزا و بعضی افراد رو تو شرایط خاص بزرگ کنیم یا اسطوره سازی کنیم یا داستان سرایی کنیم یا ... ، بگین نه، این طوری نیست. ا
از همین ماجراهای خارق العاده ای که در مورد ائمه یا بعضی از آدم های به اصطلاح خاص می سازن (که مثلا قدش 4 متر بود و از تو چشماش نور می بارید به طوری که نیاز به چراغ در شب نداشتند!!! و ... و عکس خ.مینی رو کره ماه!!! یا باهوش بودن خ.مینی در کودکی به حدی که نیاز به مدرسه رفتن نداشت!!!!) تا این داستان کوچک و خاله زنکی که در مورد تولد مهندس م.وسوی و تولد مهدی ک.روبی و محمد خا.تمی ساخته بودن که تولد هرسه تاشون تو ماه مهر و هرکدام هفت روز پس از دیگری به دنیا آمده است. در صورتی که تولد مهندس اوایل ماه مارس (امروز متوجه شدم) و تولد ک.روبی بیست و شش سپتامبر و تولد خا.تمی چهارده اکتبره. ا
حالا این یه نمونه ی ناچیز و بی اهمیت بود. اما فرض کن که قرن های متمادیه که ایرانی ها با این داستان سرایی ها تونسته اند چیزی به نام مقدسات و حواشی مربوط به آن ها رو به وجود بیارن. ا
ایرانی جماعت بدون قهرمان نمی تونه زندگی کنه
ReplyDeleteاین همه سال این کارارو کردن اخرش پاشو خوردن هنوز عبرت نشده
ReplyDeleteما هم عاشق اسطوره... یه جمله خاتمی هیچوقت یادم نمیره: تو جمع دانشجوهایی که بهش میگفتن تو چرا فلان نکردی چرا بهمان نکردی چرا همه رو ساکت نکردی؟ گفت: ما ایرانیها دوست داریم همیشه یه قهرمان بیاد و ما رو نجات بده هیچوقت یاد نگرفتیم خودمون قهرمان باشیم
ReplyDeleteسال
ReplyDeleteقیمت مضاعف، فشار مضاعف
را به شما تبریک گوییم.
راستی یه سوال: آیا کار و همت مضاعف بدون فکر مضاعف قابل انجام هست؟
سبز باشی (چه خوبه که اینجا، این جمله مثل موبایلها فیلتر نمیشه)