پائولو کوئیلو و پونه

به جان خودم مار از پونه بدش میاد در لونه اش سبز می شه! ا

فکر کنم بالاخره آه- اش منو گرفت! حدودا چهار سال پیش بود. یکی از دوستام یه کتاب پائولو کوئیلو (شیطان و دوشیزه پریم) رو بهم هدیه داد. منم بهش نگفتم کاش یه چیز دیگه واسم می خریدی! گذشت و من اون کتاب رو خوندم. بعد تو یه ایمیلی به دوستم گفتم که "ببین! من همیشه از پائولو کوئیلو بدم می اومد، اما این کتابشو خوندم خیلی خوشم اومد!" و ازش تشکر کردم. دوستم جواب داد: "وقتی قسمت اول پیامتو خوندم، داشت اشکم در میومد!!!" (قسمت "آه" ماجرا!!) که بعد با خوندن کل پیام، سوء تفاهم رفع شد به حمدالله تعالی! ا

ولی خوندن این کتاب باعث نشد من از پائولو کوئیلو خوشم بیاد. به هر حال، به جان خودم همین پریروز بود! داشتم فکر می کردم که این سه تا کتاب پائولو کوئیلو رو که دارم چی کارشون کنم؟ که البته بعد حواسم اومد سرجاش که سه تا کتاب پائولو کوئیلو ندارم، بلکه یک پائولو و دو جبران خلیل جبران دارم که هر سه تا رو هدیه گرفتم و از هیچ کدوم این نویسنده ها خوشم نمیاد و نسبت به هر دوشون یه جور حس دارم! ا

بعد داشتم خودمو توجیه می کردم چرا از کوئیلو خوشم نمیاد. ا

خب، ما دیروز رفتیم خونه ی یکی از دوستان خانوادگی و طبق معمول یه آدم باسواد و با مطالعه و باحال که پیدا کردیم، من و برادرم به اتفاق اون آقا شروع کردیم به بحث در مورد ادیان و خدا و همین طور پیش رفتیم. موضوعات بحث بماند حالا! ا

موقع خدافظی، آقاهه به من گفت "صبر کن! چند تا کتاب برات بیارم بخونی! سوالی هم برات پیش اومد رو کاغذ بنویس در موردش صحبت کنیم." بعد رفت از تو کتابخونه اش، 7 تا کتاب آورد داد به من ... شیش تا پائولو کوئیلو، یکی جبران خلیل جبران! ا

اون آیکون آدمی که هیچ حسی رو صورتش نیست! ا